 dail crin amryliw dan ein traed a haenen o niwl ysgafn dros y llyn ac awel oerfain yn ein hatgoffa fod yr hydref yn tynhau ei afael yn y tir, cawsom daith gerdded hamddenol o gwmpas Parc y Rhath a’r llyn llonydd. Difyr oedd y teimlad ein bod i gyd wedi cyrraedd adref ar ôl crwydriadau’r haf ac ailgydio yn ein cymdeithas fel aelodau o eglwys Minny Street. Yn anochel, efallai, soniwyd gan fwy nag un am ofid y cofio am drychineb Aberfan a’r pris a delir am ffaeleddau dynolryw. Annigonol yw geiriau ac ni allwn lai na throi at rai o linellau 'Gweddi Dros y Pethau Hyn' o eiddo Aled Lewis Evans:
Maddau i ni, O Dduw,
o achos nid i hyn y creaist ni.
... am wreiddiau a anghofiwn;
am gyfri ceiniogau
cyn gweld mai pobl sy’n cyfri.
am gefnogi llestri gweigion
mewn gair
a gweithred ar ôl gweithred,
maddau i ni ein difrawder.
Am gefnu ar sylwedd o blaid y ddelwedd.
Am ein bod ni’n ddynol ac amherffaith,
cofia hynny o Arglwydd,
a maddau bopeth i ni.
(Hoff Gerddi Cymru, Gomer, 2000)
