Y mae Cariad yn hirymaros.

O! Dduw, sut mae bod yn hirymaros â’n byd, ein gwlad, ein cymuned yn drwm o anghyfiawnder?

O! Dduw, dysg ni i fod yn amyneddgar, heb fod yn fud disymud a llwfr.

Y mae Cariad yn gymwynasgar.

O! Dduw, sut mae bod gymwynasgar â chymaint o atgasedd, dicter a chwerwedd o’n cwmpas?

O! Dduw, dysg ni i garu ein gelynion; dysg fi i garu fy nghelyn.

Nid yw Cariad yn cenfigennu.

O! Dduw, sut mae peidio cenfigennu wrth y rheini sydd â chymaint o gyfoeth, grym a dylanwad?

O! Dduw, dysg ni i gadw ein gwerthoedd yn gytbwys.

Nid yw Cariad yn ymffrostio.

O! Dduw, sut allwn ni beidio ag ymffrostio wrth gyhoeddi’r gwirionedd wrth y rheini sydd yn mynnu ymwrthod â’r gwirionedd hwnnw?

O! Dduw, dysg ni i wybod pryd i siarad, sut i siarad, a hefyd pryd i wrando, sut i wrando.

Nid yw Cariad yn ymchwyddo.

O! Dduw, sut mae peidio ymchwyddo yn achos cyfiawnder? Yr achos orau un - dy achos da di!

O! Dduw, dysg ni i fod yn ymwybodol o’n cyfyngiadau; ein bod weithiau yn gwneud camgymeriadau, gan nad ydym bob amser yn gweld yn iawn yr hyn oll sydd angen gweld.

Nid yw Cariad yn gwneuthur yn anweddaidd.

O! Dduw, sut mae bod yn rasol, yn gwrtais oddefgar ond hefyd yn ymrwymedig i'r hyn y gwyddom sy’n iawn?

O! Dduw, dysg fi, dysg ni i barchu ein brodyr a chwiorydd - ein brodyr a chwiorydd oll.

Nid yw Cariad yn ceisio ei eiddo ei hun.

O! Dduw, sut mae symud y tu hwnt i’r hyn sydd bwysig i ni; sut mae peidio ceisio diwallu ein dyheadau ac anghenion?

O! Dduw, dysg ni i weld y tu hwnt i’n anghenion ein hunain, a gweld anghenion pobl eraill, a gweld hefyd, fod ein ffyniant ni wedi ei blethu â ffyniant ein brodyr a chwiorydd drwy’r byd.

Ni chythruddir Cariad.

O! Dduw, mae pobl, dy bobl yn cythruddo pobl, dy bobl. Dwi’n cythruddo pobl, mae pobl yn fy nghythruddo i.

O! Dduw, dysg fi, dysg ni, nid dim ond i reoli tymer, a ffrwyno tafod, ond i ddysgu gan yr emosiynau tanbaid hyn mwy amdanom ni’n hunain, natur ein perthynas â Thi ac a’n gilydd.

Ni feddwl Cariad ddrwg.

O! Dduw, sut mae peidio meddwl yn ddrwg am bobl sy’n meddwl yn ddrwg amdanom ni? Sut mae peidio meddwl drwg am y bobl a’r systemau hynny sydd yn sarnu hawliau pobl?

O! Dduw, dysg ni i symud ymlaen o’r meddwl drwg a hynny er mwyn dechrau gwneud daioni.

Nid yw Cariad yn llawen am anghyfiawnderau, ond cydlawenhau y mae â’r gwirionedd.

O! Dduw, sut allaf ymatal rhag meddwl am yr hyn fydd yn ennill y ddadl i mi; yn sicrhau bod fy ochr i yn ennill, fy mhobl i yn fuddugol?

O! Dduw, dysg fi i arfer ac ymarfer Cariad - y cariad sydd eisiau i'r gwirionedd ennill, a hynny er lles dy bobl i gyd.

Y mae Cariad yn dioddef pob dim.

O! Dduw, sut mae ymdopi â'r pwysau, â chyfrifoldeb y cyfrifoldebau, yr ymdrechu diddiwedd i wneud hyn sy'n iawn?

O! Dduw, dysg ni i ymddiried yn dy ymddiriedaeth di ynom ni; yn dy ymddiriedaeth, ymddiriedwn; yn dy obaith, gobeithiwn, yn dy nerth, atgyfnerthwn.

Y mae Cariad yn credu pob dim, yn gobeithio pob dim, yn ymaros â phob dim.

O! Dduw, sut all rhywun fel fi, rywrai fel ni garu fel hyn? ... bob amser yn credu; bob amser yn gobeithio; bob amser yn dal ati ... (Beibl.net)

Ein Duw, dysg fi, dysg ni nad ar fy mhen fy hun yr wyf yn caru, ond yn hytrach mewn cymuned â thi, ac â'm brodyr a chwiorydd oll, yma ac ym mhob man. Fy nghariad innau yn un don yn y môr hwn o gariad, yn un nodyn yn y symffoni, yn un seren mewn ffurfafen sêr lluosog!

Cariad byth ni chwymp ymaith.

O! Dduw, sut mae credu hyn â chymaint o fethiant ynom, ac o’n cwmpas.

O! Dduw, dysg ni, atgoffa ni, mae Cariad wyt ti.

... cariad mwy na hwn nid oes;

cariad lletach yw na’r moroedd,

uwch na’r nefoedd hefyd yw:

ymddiriedaf yn dragwyddol

yn anfeidrol gariad Duw.

(Mary Owen, 1796-1875)

Er pob methu yn ein cariad ninnau; dy Gariad, ein Duw byth ni chwymp ymaith.

(OLlE)