‘Noli Me Tangere’ Nicolas Maureau (gan. 1969)

Meddai Iesu wrthi, "Mair". Troes hithau, ac meddai wrtho yn iaith yr Iddewon "Rabbwni" (hynny yw, Athro). Meddai Iesu wrthi, "Paid â glynu wrthyf, oherwydd nid wyf eto wedi esgyn at y Tad. (Ioan 20:16,17a BCN)

Sylwch yn syml sydyn ar dri pheth:

1. Nid yw Mair Magdalen yn y llun. Iesu sydd yma, dim ond Iesu.

2. Saif Iesu a’i gefn atom. Er mai ffocws ei sylw yw Mair, nid disylw mohonom ganddo; y mae’n ymwybodol ohonom.

3. Cwyd ei law dde i atal Mair; ond nid statig mo Iesu, ceir awgrym pendant yn osgo’r corff fod Iesu ar fin symud i’r chwith, gan adael Mair.

Oherwydd Pasg ein Harglwydd, mae pob peth - bron iawn - yn bosibl. Bellach, mae symud mynyddoedd yn bosibl; mae erlid ein hofnau i ffwrdd yn bosibl; mae caru ein gelynion yn bosibl; mae newid y byd yn bosibl. Mae pob peth - bron iawn - yn bosibl!

Bron iawn? Ie, bron iawn pob peth - mae un peth yn amhosibl. Mae glynu wrth Iesu, bellach yn gwbl amhosibl.

Wrth hepgor Mair o’r llun, daw anogaeth Iesu i Mair: Paid â glynu wrthyf ... (20:17a) yn anogaeth uniongyrchol i ni.

Mae Crist Iesu’n llawn sylweddoli mor real ei hawydd i lynu wrtho - ei gariad yn gynhaliaeth, a’i nerth yn hafan. Mae’r peth yn hollol naturiol. Er yn naturiol, nid llesol mor awydd hwn i gadw Iesu gyda ni, i ni. Un yn mynnu mynd ymhellach o hyd yw’r Crist Atgyfodedig. Dilyn Iesu a wnawn. Dilyn Iesu sydd raid. Peidiwn â glynu wrtho …

F’Arglwydd Iesu Grist, fab Duw, Waredwr, bydd drugarog wrthyf. Amen.

(OLlE)