Salm 32

Yr hyn sy’n poeni’r Salmydd yn y salm hon yw ei hunan. Nid o’r tu allan y daw'r ymosodiad, fel yn rhai o’r salmau eraill, ond o’i galon ef ei hun. Er iddo ennill parch ei gyfoedion, y mae’n ymwybodol o’i wendidau. Y mae’r gwrthgyferbyniad rhwng yr hyn ydyw go iawn a’r argraff y mae’n ei roi i eraill yn aflonyddu arno. Caiff ei boeni gan ei feiau cuddiedig. Ni fedrai addef ei bechod: Tra oeddwn yn ymatal, yr oedd fy esgyrn yn darfod, a minnau’n cwyno ar hyd y dydd (Salm 32:3 BCN). Ond, bu’n rhaid, a gyda’r cydnabod daeth maddeuant.

Pam yr ydym mor amharod i gydnabod ein gwendidau? Pam na fedrwn ymddiheuro am ein ffolineb? Beth bynnag bo’r rheswm, tra byddom yn ymatal, ni allwn adfer y berthynas rhyngom ni â’r sawl a frifwyd gennym. Y mae pechod sydd hen ei gydnabod yn gwahanu pobl, ond daw cyffes ac ymddiheuriad â’r rhai a wahanwyd yn agosach at ei gilydd nag erioed.

(OLlE)