Heddiw, Joseff.

Yr oedd Jacob yn caru Joseff yn fwy na’i holl blant, gan mai mab ei henaint ydoedd; a gwnaeth wisg laes iddo. Pan welodd ei frodyr fod eu tad yn ei garu yn fwy na’r un ohonynt, rhoesant eu cas arno fel na fedrent ddweud gair caredig wrtho. (Genesis 37:3 a 4)

Trwy ffydd y bendithiodd Jacob, wrth fawr, bob un o feibion Joseff, ac addoli â’i bwys ar ei ffon. Trwy ffydd y soniodd Joseff, wrth farw, am exodus meibion Israel, a rhoi gorchymyn ynghylch ei esgyrn. (Hebreaid 11:21-22a)

Gwyddom fod Duw, ym mhob peth, yn gweithio er daioni gyda’r rhai sy’n ei garu ...(Rhufeiniaid 8:28a)

Joseff oedd ffefryn ei dad, Jacob; ac enynnodd hynny genfigen ei frodyr tuag ato. Aeth Joseff yn wrthrych arbennig serch ei dad ac yn wrthrych dicter neilltuol ei frodyr yr un pryd. Bu’n rhaid iddo ddioddef oherwydd y naill a’r llall. Y pwynt pwysig yn, ac o stori Joseff yw bod gallu a doethineb arall ac uwch na holl allu a doethineb pobl, ar waith, yn a thrwy, ar er gwaethaf holl ffolineb pobl, yn cyflawni ei ewyllys daionus ar ein cyfer.

Yn dy law di, Annwyl Dduw, y mae tynged byd a phobl. Gwneler dy ewyllys a deled dy Deyrnas er gwaetha’n camweddau a’n ffolinebau ni. Amen.