Mor brydferth yw dy ruddiau rhwng y plethi,
a’th wddf gan emau.
(Caniad Solomon 1:10 BCN)
Nid oedd hoffter at addurniadau yn un o nodweddion arbennig yr Hebreaid nac yn gyson â’u hanian. Ond yn raddol, trwy eu cysylltiad â’r Cenhedloedd, cynhyrchwyd a meithrinwyd ynddynt hwythau’r un hoffter at addurniadau. Ceid addurniadau ar y glust, y trwyn, y gwddf, y fraich, y llaw, y coesau a’r traed. Yn wir, ceir gan Eseia'r rhybudd hwn:
Yn y dydd hwnnw bydd yr ARGLWYDD yn symud ymaith bob addurn - y fferledau, y coronigau, y cilgantau, y clustlysau, y breichledau, y gorchuddion, y penwisgoedd, y cadwyni, y gwregys, y blychau perarogl, y mân swyndlysau; y fodrwy-sêl, y fodrwy trwyn; y gwisgoedd hardd, y fantell, y glog a’r pyrsau; y gwisgoedd sidan a’r gwisgoedd lliain, y twrban a’r gorchudd wyneb (Eseia 3:18 BCN).
Y neges, a honno’n neges i bawb yn ddiwahân, yw bod ansawdd bywyd yn bwysicach na’i bethau, ac nid peth allanol yn y pendraw yw prydferthwch. Diolchwn felly am bob ymgais i harddu person yn allanol ac yn fewnol, a boed i Dduw ein cynhorthwy i ddewis y pwysicaf ohonynt.
Benthycwn brofiad William Williams (1717-91) yn sbardun i fyfyrdod pellach a gweddi:
Mae dy degwch
wedi f’ennill ar dy ôl.
(OLlE)
