8:45 yr hwyr, â chwmni bychan yn y festri i gyfarfod newydd arall!
‘Capernaum’
Pam ‘Capernaum’?
Pan aeth hi’n hwyr, aeth ei ddisgyblion i lawr at y môr, ac i mewn i gwch, a dechrau croesi’r môr i Gapernaum. Yr oedd hi eisoes yn dywyll...Yna, wedi iddynt rwyfo am ryw dair neu bedair milltir, dyma hwy’n gweld hwy’n gweld Iesu... (Ioan 6: 16,17 a 19)
Na, nid dod i rwyfo am ryw dair neu bedair milltir (Ioan 6:19) a wnaethom, ond dod yn hytrach i ymdawelu’n ar derfyn dydd: defosiwn, gweddi, llonyddwch a myfyrdod. Gweddi Moses (Exodus 32:11-14; 30-35) oedd testun ein sylw heno. ‘Roedd y pechod mawr o greu’r llo aur ac addoli eilun yn haeddu cosb...yn awr gad lonydd imi er mwyn i’m llid ennyn yn eu herbyn a’u difa; ond ohonot ti fe wnaf genedl fawr (Exodus 32:10).
Rhwng y bobl a llid Duw saif Moses yn eiriol dros ei bobl. Os na chaiff y troseddwyr faddeuant, y mae eu harweinydd yn dymuno marw - derbyn y gosb. Gwell fyddai ganddo gael ei dorri allan o lyfr y bywyd - hynny yw, rhestr o bawb sy’n preswylio ar y ddaear; buasai Moses felly’n peidio â bod!) na gweld Duw yn cosbi’r bobl. Nid yw Moses yn fodlon derbyn bendith iddo’i hun os nad yw’r bobl yn cael rhannu’r fendith honno. ‘Roedd eisoes wedi ymbilio ar Dduw i faddau i’r bobl, ac yr oedd wedi cael addewid o faddeuant (32:11-14), ond parhau i weddïo a wna (32:30-35).Eiriolaeth oedd un o nodweddion amlycaf yr Eglwys yng nghyfnod y Testament Newydd. Yn yr epistolau ceir pwyslais digamsyniol a’r ddyletswydd pob Cristion i ymbil dros ei gyd-ddyn. Yr wyf yn annog bod ymbiliau, gweddïau, deisyfiadau a diolchiadau yn cael eu hoffrymu dros bob dyn, meddai Paul yn ei lythyr cyntaf at Timotheus (2:1). Yn y Llythyr at yr Hebreaid portreadir Crist fel un sydd yn fyw bob amser i eiriol drosom (7:25). Y mae eiriolaeth yn un o hanfodion gweinidogaeth dragwyddol Crist.
Ond, o holl elfennau gweddi, eiriolaeth yw’r un mwyaf costus. Cariad angerddol at bobl ei ofal a symbylodd Moses i fynd ar ei ddeulin o flaen Duw ac ymbilio drostynt. Cariad hefyd sy’n gwneud Crist yn eiriolwr parhaol dros bawb. Mae ein parodrwydd ninnau o weddïo dros eraill yn amlygu gwir hyd a lled y cariad sydd gennym tuag atynt.
Profiad newydd oedd cwrdd mor hwyr y dydd, ond buddiol y cwrdd hwnnw. Â ninnau wedi croesi môr prysurdeb y dydd, cawsom, yng nghwmni’n gilydd gyfle i weld Iesu (Ioan 6: 19), a chanfod gobaith a chymorth yr Efengyl.
