Ar ôl hyn, amlygodd Iesu ei hun unwaith eto i’w ddisgyblion, ar lan Môr Tiberias...‘Dewch,’ meddai Iesu wrthynt, cymerwch frecwast.’...a chymerodd y bara a’i roi iddynt, a’r pysgod yr un modd. (Ioan 21:1,12,13)

Pedwar ohonom yn dechrau’r dydd mewn defosiwn, myfyrdod a gweddi.

Ers dechrau mis Medi, buom yn dawel ystyried gweddïau’r Beibl. Yn y ‘Tiberias’ cyntaf (14/9) gweddi Abraham (Genesis 18:23-33) oedd testun ein sylw; gweddi Hanna (1 Samuel 1:9-18, 24-28) yn yr ail gyfarfod (12/10); gweddi Solomon (1 Brenhinoedd 3:3-15; 16/11). Echel ein myfyrdod heddiw, oedd gweddi Heseceia (2 Brenhinoedd 19:8-19).

Mewn cyfnodau anodd, boed personol neu genedlaethol mae gweddi Heseceia yn batrwm. ‘Roedd y gelyn yn prysur agosáu: yr Asyriaid. Gelyn o ddifrif, systematig; gelyn dychrynllyd o effeithiol wrth oresgyn, torri ac alltudio. Trodd Heseceia at Dduw. Gwyddai’n iawn fod y sefyllfa’n ddrwg; roedd gobeithion brau ar chwâl. Rhoddodd Heseceia ei ffydd yn Nuw, a chyflwyno’i angen iddo, ac ‘roedd yn ceisio rhoi’r cwbl oddi fewn i ffrâm ewyllys Duw: Yn awr, O! ARGLWYDD ein Duw, gwared ni o’i afael ac yna caiff holl deyrnasoedd y ddaear wybod mai ti yn unig, O! ARGLWYDD, sydd Dduw. (19:19)

Awgrymodd y Gweinidog fod ymddygiad Heseceia’n batrwm i’r Cristion. Rhoddodd y brenin ei ffydd yn Nuw, a mynegodd ei angen mewn gweddi. Onid dyna’n syml yw diben pob oedfa a chwrdd gweddi: ceisio Duw, ymddiried yn Nuw, deisyf gan Dduw cysur a chymorth i fyw?

Dywed awdur Brenhinoedd II i Heseceia dderbyn y neges gan y negeswyr, ac yna mynd i fyny i’r Deml, ac yno iddo...yng nghyfieithiad William Morgan gawn yr ymadrodd hyfryd: lledu y llythyrau gerbron Duw (19:14). Hynny yw, ystyried y sefyllfa yng ngoleuni presenoldeb Duw. Dyna’n union a wnaethom y bore heddiw: lledu llythyrau ein byw gerbron Duw, gan ddeisyf arweiniad, nerth, cynhaliaeth a chyngor.

Buddiol eto bu ‘Tiberias’. Cawsom egwyl fach a’r ddechrau’r dydd i bwyllo, ymdawelu ac i ogwyddo ein meddwl at Dduw.