Yn ystod yr hafau yng Nghlydach ers talwm fyddai mam-gu byth yn cynnau’r tân yn y bore, dim ond ei baratoi, neu ei osod; ei hymadrodd hi am hynny oedd ‘gwneud tân oer’.
Os digwyddai’r tywydd oeri fel y cerddai’r dydd rhagddo byddai’n rhoi matsien yn y ‘tân oer’ a chwythad iddo â’r fegin, a chyn pen dim byddai ganddi danllwyth o dân siriol.
‘Tân oer’ yw ein trefniadau ninnau fel eglwysi - nid bod hynny’n bychanu dim ar eu pwysigrwydd, nac ar y gwaith a gawsom i’w wneud - hen job lafurus ydi gosod tân.
Ond, nid yw ‘tân oer’ yn cynhesu neb. Ni fydd ein trefniadau ninnau o fudd i neb oni fendithir hwy gan Dduw. Ef, ac Ef yn unig fedr gynnau’r tân. Yr Ysbryd Glân yw’r fatsien a’r fegin - y tân a’r gwynt.
Gyda’r arafu a ddaw dros yr haf, gosodwn ‘tân oer’ go gyfer a mis Medi. Gweddïwn am i Dduw fendithio’r cyfan â gwres olau ei dân Ef.
(OLlE)
